Luc in fd (in Dutch)

Vooraanstaande tuinontwerpers over hun eigen tuin

(tekst inclusief fouten zoals gepubliceerd in fd.)

Tuinontwerpers bedenken de mooiste creaties voor anderen, maar ook hun eigen tuinen mogen er zijn. Het is de beste plek om te experimenteren met vormen, planten en materialen. Drie vooraanstaande tuinontwerpers over hun trots.

….
Luc Engelhardt (58)
Is maker van tuinen die geborgenheid oproepen. Gebruikt harde en groene materialen zoals haagvormen en natuurlijke beplanting.

Projecten Landschap in Vandoeuvres, Zwitserland. De eigen tuin: een laboratorium van groen en bouwkunst.

‘Loop maar’, moedigt tuinontwerper Luc Engelhardt aan. We staan aan de rand van een geheimzinnige poel in zijn reusachtige tuin in Kockengen. Om aan de overkant te komen is het vijftig meter lopen over een lange smalle kastanje houten vlonder vol kieren. Leuningen zijn er niet. Het plankier van kleinere en grote stukken hout lijkt te drijven op het water. ‘Je wordt steeds in en uit je ritme gebracht.’
Eigenlijk houdt hij er niet van om zijn motivatie uit te leggen. ‘Ik kan een verhaal houden over de interactie tussen groen, water en materiaal waar mijn werk over gaat, maar mensen kunnen het beter zelf voelen.’

Luc Engelhard plaatste in zijn tuin een kunstobject, gemaakt van een tweedehands damwand, dat met de tijd alleen maar mooier wordt.

Zijn tuin is een poëtische vertaling van het oer-Hollandse landschap dat eromheen ligt. Behalve met water, speelt Engelhardt met de wilgen die er van nature voorkomen. Zo staat halverwege het perceel een raadselachtige versperring van wilgen met eikenhout. ‘Ik heb de stukken eikzo ingezaagd dat ik er de wilgenstammen in vast kon klemmen en dat de stammen aan elkaar groeien. De natuur maakt zo haar eigen kunstwerk.’

Ook op kleine schaal ‘boetseert’ hij veel, zegt hij. Hij wijst naar een verzameling lichtroze pluimvormige bloemen. ‘Ik maai ze vaak af. Dan krijg je het effect dat er hier en daar eentje bloeit, dat is ook spannend.’ Dat zijn weetjes waar hij hoveniers en klanten graag op wijst. Net zoals de spontaan opgekomen ‘cadeautjes’. Zoals de groene schimmel op een wilg of het aangroeiende mos op een steen.

Wie een ontwerper zoekt die direct ter zake komt en vraagt hoeveel vierkante meter terras ze willen hebben, heeft aan hem geen goeie. En als mensen tegen hem zeggen: doe mij ook zo’n pad over het water, is de kans klein dat ze een kopie krijgen. ‘Dat kan ook niet, want elke plek is anders en uniek. De kracht van de plaats herkennen, daar ben ik goed in.’

…..